بعضی وقتا بعضی از عددا بعضی از آدمارو یاد بعضی از روزا میندازند.20 هم برای من یکی از اون بعضی از عدداست!!!
20 اردیبهشت مثل یه ماشین زمانه که به محض شنیدنش منو پرتاب میکنه به اون روز، روزی که برای من همش خاطره است .لحظه لحظه شو میتونم یادم بیارم و از لحظه لحظه اش (البته تا وقتی که سوار ماشین زمانم) لذت ببرم و دلم قنج بره. ولی وای به اون موقع که ماشین منو پیاده میکنه! انگار یه وزنه ی صد کیلویی به قلبم آویزون شده که سنگینیش به گلوم فشار میاره و فقط و فقط یه سوال در ذهنم. چرا؟؟؟؟ و هزارتا جوابهای نیمه تموم که برای هر کدومش یه سری دلیل نیمه تمام دیگه دارم،ولی پایان این دلیلها هنوز چرایی هست که نتیجه اون سردگمی امروز منه.
سولماز عزیز متن قشنگی بود. موفق باشی
سلاااااااااام سولمازی. واقعا بهت تبریک میگم به خاطر قلم زیبات. من عاشق هر چیزیم که حس نوستالژیک منو قلقلک بده. آدم با خاطره هاش زنده ست. چه خوب چه بد. مگه نه؟!!
سولماز جان من ترجیح میدم امشب حضوری نظرمو بدم.
به خاله آذر عزیزم:خاله جان خیلی خیلی خوشحال شدم وقتی نظرتون رو دیدم،این نظر لطف شماست البته به پای شعرهای زیبای شما که نمیرسه.
به مهنازی:منم عاشق هر چیزیم که حس نوستالژی منو قلقلک بده میدونی چرا؟چون تقریبا تو80% اش تو هم هستی.(چشاش گوگولی بود...)!!!!!
به ساناز:ساناز جان بنده هم پاسخ تو حضورا خدمتتون عرض میکنم
مرسی عزیزم.تو لطف داری
وقتیکه آدم احساس سردرگمی بکنه معنیش اینه که اون آدم آدمیه که بی اندیشه زندگی نمیکنه. نوستالژیکال متنی بود که ۱۰۰ کیلو توش آرامش بود. با آرزوی موفقیت.
سلام:
خیلی خوشحال شدم وقتی نظرتون رو دیدم.مرسی از اینکه وقت گذاشتید،